Artxibatu | "Ibiltari baten egunkaritik"

ikeachair280

Tags:

Ibiltari baten egunkaritik. Ikea BA ala Ikea BA

Bidali iruzkina 19 October 2015 egilea inaki

ikeachair

(Galde 11, verano 2015). Lourdes Oñederra. Barkatuko didazue izenburuaren graxia eta, ikusgarritasunaren mesedetan, nahi ez dudanari egiten diodan propaganda. Egia esan, beste askotan bezala, ez nekien nondik hasi gaurko idazlan honi ekin nionean. Hori dute betebehar literarioek: idatzi egin behar duela batek eman dioten eperako. Bestelako literatura egitean inspirazioak edo dena delako horrek bultzatzen zaitu, baina epe baterako agindutakoa burutzeko ez dago nahitaez halako laguntzarik.

Horrelaxe nengoen bada lan honi ekin behar nion egunean. Egunero bezala ibiltzera joan nintzen, baina, ibilaldi luzea egin banuen ere, ez zitzaidan gairik bururatu. Etsita etxerantz nindoala aitatxo diseinuzko bat ikusi nuen hotel baten aurrean, autoa garajera, eraman aurretik, atzeko eserlekuko gauzak txukuntzen. Halako batean,umearen pixoihal zikina bildu-bilduta eskuetan hartu zuen eta kristalezko hondakinak botatzeko dauden igloo berde horietako batean bota zuen.Kalearen beste aldean hotelaren pare-parean zegoen zakarrontzia ez zeukan nonbait eskura.

Eskura gelditzearena berriro iritsi zitzaidan gero etxean berriak entzuten ari nintzela. Gipuzkoar (agian donostiar) xinpatiko batek telebistaren mikrofono aurrean Baionan ireki berri duten IKEA saltoki erraldoia eskura gelditzen zitzaiolako oso pozik zegoela adierazi zuen. Beste batek esan zuen nahiago zuela Baionara joan Barakaldora baino. Oso gipuzkoarrena eta, zer esanik ez, donostiarrona da (askok-Frantzia-deitu-nahi-ez-baina-frantses-kutsuagatik-hain-gustuko-zaien) Beste Alderako joera hori. Baratillo eta modernillo gertatzen omen zitzaion bati: horrela, aspertzen zarenean bota egiten duzu altzari zaharra eta berria eros dezakezu…

Eskura geldituko ez zaiguna martxa honetan kale arteko merkataritza izango da eta horrek ematen duen giroa. Nire herrian badaude oraindik, berriak ere ireki dituzte, diote batzuek. Bejondeiela. Hobe hala balitz edonon. Dirudienez, salbuespenak salbuespen, martxa orokorra ez da hori. Gure herri eta hirietako kaleen egoeraz gainera, diru kontuak ere ez dira jende arruntaren aldekoak, altzariak merkeago erosteko amarruazerraz hartzen bagaituzte ere. Saltoki handietan sortzen diren lanpostuen ondoan gehiago omen dira galtzen direnak eta ez naiz orain hasiko, leku eta datu zehatzik ezagatik, saltoki handietako langileen lan baldintzez. Egon dira protestak… nahiz ez dagoen horretarako giro.Hemen gai dugun saltokiaren azal moderno eta aurrerakoiaren atzean ere bada zikinkeria.

Eta, zikinkeriaz ari naizela, saltoki erraldoiak salgaiz ornitzeko behar diren garraioez zer? Eta erosleak milaka joateko mugitu behar diren auto mordoaz? Eta ugaritu behar diren errepideez?

Nik ez dut umerik… baina kezkatzen nau(modernillo eta baratillo erostea gustatzen zaionari baino areago nonbait) datozenei utzi behar diegun munduak. Izotz puska erraldoia askatu da aurtengo udan itsasora Iparburutik. Munduko merkatari handienak ametsetan omen dabiltza itsasontziak bide laburragotik Poloa zeharkatu ahal izango duten egunarekin.

Barkatu, baina gin-tonicaren tonika gutxieneko marka batekoa behar duenari, edo Verdejo eta Rueda ardoak bereizten ez dituzulako goitik behera begiratzen dizunari… zer nahi duzue esatea: ba ez, ez diodala barkatzen etxerako altzariak erostean xoxak aurreratzen ibiltzea Ikean erosita inguruko denda batean bilatu gabe.

Bartzelonan itxi behar izan duten liburudenda bateko jabearen hitzak datozkit gogora: zer nahi dugu izan “putos consumidores” ala “ciudadanos como Dios manda”. Alferkeria bekatu larria zela ikasi genuen txikitan eta hala bide da, gauzak eskura edukitzea bada irizpide nagusi. Deitzeko alfer garelako beti eskura dugun Whatsappak gure arteko komunikazioa zertan utziko duen ere ez da gai ezereza. Baina beste baterako utziko dugu.

Orain, iheslari siriarrak hesien beste aldean gelditzen diren bitartean, hemengo etxe batzuetan hilaren azkenera iristen ez diren bitartean, Europako pobre milioiekgero eta aberatsagoak diren milionarioak bazkatu bitartean, guk Barakaldokora ala Baionakora joanhausnartzen segi dezakegu.

Iruzkinak (RSS)

tetas-carretas

Tags:

Ibiltari baten egunkaritik: De tetas y carretas

Bidali iruzkina 28 June 2015 egilea inaki

(Galde 10, Udaberria 2015 Primavera). Lourdes Oñederra.
Pensaba yo el otro día al pasar por delante de un anuncio en una parada de autobús que, si lo que tiene claro la publicidad se tuviera en cuenta a la hora de establecer las estructuras de poder, creo que los puestos decisivos de cierta importancia estarían ocupados por mujeres. Vendría a ser una especie de medida de previsión ante posibles consecuencias indeseables de ciertas debilidades que son mayormente propias de los varones (del perfil masculino prototípico, digamos, para hacer sitio aquí a la diversidad de patrones existentes en la estructuración de las relaciones e identidades sexuales).

Según los especialistas, la programación biológica del hombre para la procreación lo lleva a desear repetida e inagotablemente mujeres en edad fértil, y más desea cuanto más obvia sea esa fertilidad (juventud, senos turgentes, etc.). “A los hombres se les activan determinadas zonas cerebrales del placer ante la imagen de un cuerpo femenino desnudo, algo que no ocurre en las mujeres al contemplar un cuerpo masculino, al menos no con tanta intensidad” (Arsuaga y Martín-Loeches, El sello indeleble).

El mayor o menor control mental de la excitación dependerá de muchos factores relacionados con la ideología, educación, personalidad, etc. del sujeto en cuestión, pero existir existe y es, cuando menos, un elemento perturbador.

Al estar la mujer relativamente menos condicionada (relativamente y menos: no es que no nos pase nada) por los estímulos físicos del cuerpo del otro, sería más libre para gestionar, concentrarse más, por ejemplo, en los factores pertinentes para la toma de decisiones.

Otra consecuencia positiva de un mundo en el que el mando estuviera en manos de las mujeres sería que las “malas”, esas mujeres que utilizan sus atributos físicos para manipular a los hombres que las rodean sin escrúpulo alguno, perderían una parte importante de su poder al tener que negociar exclusivamente con otras mujeres. No tendrían en el sillón de enfrente a un ser babeante (exagero, pero no mucho, seguro que las chicas me creen) dispuesto a ceder en proporción directa a la profundidad del escote de la proponente, la longitud de su falda, a la intensidad de su perfume o a la frecuencia de caída de sus párpados. Piénsese aquí en distintos tipos de negociación…

No es cuestión de cargar toda la responsabilidad del tinglado este en los hombres. Por supuesto. Nosotras también contribuímos. Algunas más. Ya hemos dicho que hay mujeres malas y su maldad además no sólo consiste en la manipulación de los hombres. Supone también competencia desleal y falta de solidaridad con el resto de mujeres.

Sí, de acuerdo. Estoy haciendo un análisis burdo, caricaturesco y un tanto provocador, pero no se pueden negar las evidenciasde que algo hay. Una de las más claras es la asimetría de piel expuesta por unos y por otras, y no se trata aquí de un alegato puritano ni represor. Que cada cual enseñe lo que le parezca, faltaría más. Aquí se trata de las descompensaciones.

Que me explique alguien por qué hasta en ocasiones como un concierto de música religiosa en una catedral, las mujeres pueden (y suelen frecuentemente) ir más desnudas, enseñar más cuerpo que sus compañeros de coro, orquesta o conjunto musical. Sinceramente no sé qué pintan esas mujeres jóvenes (y no tan) cantando salmos bíblicos a espalda descubierta, hombros desnudos y escotes sugerentes (perfectos quizá en otras circunstancias). De la inestabilidad de los taconazos sobre los que cantan algunas hablamos otro día. Que cada cual vaya como le apetezca, desde luego, pero ¿se los imaginan a ellos así?

¿Sumisión al capricho del macho? ¿simple confusión de ambientes y registros?… Unas locutoras de radio venezolanas han prometido desnudo integral en una plaza si la selección de su país se clasifica y dicen que no hay machismo alguno en ello, que lo hacen por amor; los periodistas deportivos españoles que entrevistaban a una de ellas (ex-modelo) prolongaban sus eses al hablar de las curvas de estas chicas.

No, no todos son tan, ni todas somos tan. Pero que algo hay de desigual también en esto lo sabemos todas, lo sabéis todos.

tetas-carretas

Iruzkinak (RSS)

txoriak280

Tags:

Ibiltari baten egunkaritik: Batzu(e)k, beste batzu(e)k

Bidali iruzkina 10 April 2015 egilea inaki

txoriak1

(Hotz eta eurien ondoko lehen eguzkiei esker kalera atera den jendeari begira bururatutakoak).

Lourdes Oñederra, (Galde 09, negua 2015). Haur batzuek oso ume aurpegia dute (horiei argazki asko egin behar zaizkie, betiko galduko den zer hori gogoratu ahal izateko handitzen direnean); beste batzuek, ez (antzematen zaie nolakoak izango diren 30 edo 40 urterekin).Emakume batzuek besteren komunak garbitu behar izaten dituzte; beste batzuek, ez. Herri eta kultura batzuk estetikoki sentibera dira; beste batzuk ez, ez dituzte beren lekuak apaingordetzen.Batzuk hil egiten dira; beste batzuk hil egiten dituzte. Pertsona batzuk erraz izerditzen dira; beste batzuei gehiago kostatzen zaie. Batzuek sexu harreman bakarra izan dute beren bizitza osoan; beste batzuek, ez (asko, gutxi, bakar bat ere ez: nola gerta…). Batzuek familiari egiten diote kasu gehien, horri ematen diote lehentasuna ; beste batzuek, adiskideei (adiskide bihurtzen diren senideak barne).Hemengo biztanle batzuek ETAri “zerga” ordaindu behar izan zioten ; beste batzuek, ez (zenbaiti eskatu ere ez zitzaien egin: horiek dira kualitatiboki talde markatuena, agian kuantitatiboki ere bai, baina itzuliko gara horretara). Batzuei eguzkia da gehien gustatzen zaiena; beste bazuei (gezurra badirudi ere), euria.Batzuek nahiago dute indarrrez menperatu konbentzitu baino, beste batzuek uste dute ez lukeela inork beste inor menperatu behar.Emakume batzuek umeak izan nahi dituzte kosta ahala kosta, beste batzuek ez. Batzuek (lanbideagatik edo bestela) lan egiten dute igandeetan; beste batzuek, ez. Bainua hartzean batzuek bat-batean sartu behar izaten dute uretan; beste batzuek pixkanaka. Gizon batzuek beren umeak bortxatzen dituzte; beste batzuek, ez. Hizlari eta idazle batzuek femeninoa erabiltzen dute maskulino­aren ondoan gaztelaniaz ari direnean ; beste batzuek, ez. Emakume batzuk gizendu egiten dira menopausiarekin; beste batzuk, ez. Batzuk nahitaez hartu behar dituzte oporrak abuztuan; beste batzuk ez. Krisiarekin lanpostua galdu dute langile batzuek; beste batzuek, ez. Emakume batzuk feminista dira; beste batzuk, ez (emakumeak perfektoak garela eta gizonak baino gehiago balio dugula dioten whatsapp ergelak bidaliz martxoaren 8a ospatu duten horietako asko barne).

Desberdintasunak aberasgarri omen dira. Errazegi esaten da hori. Ez dut uste desberdintasun guztiak aberasgarri direnik. Batzuk kaltegarri ere badira. Askok (guztiek?) bizitza zailtzen dute, konplikatu, eta ez beti norabide onean. Norabidea da kontua, ordea, honelakoetan: besteren komunak garbitu behar izatea bizi ahal izateko norberarentzat ez da ez aberasgarri, baina bai gainerakoentzat, komuna garbi aurkitzen duenarentzat batik bat…

Bikote horietako zenbaitetan giza-taldeek elkar behar dute (garbitzaileenak eta ordaintzaileenak, esate baterako); beste zenbaitek elkar ukatzen dute (adibidez, menperatzaileenak eta konbentzitzaileenak); beste batzuetan berdin dio, agian horiek dira aberasgarri, aniztasuna eta kolore desberdinak ematen dituztenak (erraz izerditzen direnena eta kostata izerditzen direnena kasu).

Horietako gizatalde batzuk bere bikote-kidea baino handiagoak dira kopurutan: eguzkia euria baino maiteago dutenena, euria nahiago dutenena baino; ama izan nahi duten emakumeena nahi ez dutenena baino; ETAk estortsionatu ez zituenena “zerga” eskatu zienena baino, etab. Baina gehiago izateak ez du esan nahi, berez, besteak baino hobeak direnik. Pentsa dezagun, esaterako, azken adibideaz. Besteak baino gehiago garaETAren estortsioa jasan ez dugunok baina horrek ez gaitu hobe egiten. Ziurrenik zerbait zor diegu, hori bai, estortsionatuei: egungo umeek (haur aurpegia izan zein ez) hemen urte luzez gertatuaren berri osoago izan dezaten noizbait, zerbait ikasi duen gizarte jakintsuago batean bizi daitezen.

 Gertatzen dena da gutxienen eskubideak bakarrik aldarrikatzen ditugula gu gutxien direnen artekoak bagara; gehien direnen taldean gaudenenean, gehiengoen demokrazia aldarrikatzen dugu… eta horrela ez goaz inora, edo bai, leku itsusi batera.

Iruzkinak (RSS)

canl2

Tags:

Ibiltari baten egunkaritik: Entre canales

Bidali iruzkina 17 July 2013 egilea inaki

canl1(Galde 02, primavera/2013).  Ando por la ciudad en la que nació Rembrandt. Paso por una plaza cerca de donde su abuela tuvo un molino y donde él se compró un terrenito, para disfrutarlo y para invertir. Hay un cementerio en un parque, cerca del centro, donde está enterrada la madre de Van Gogh. En esta ciudad se puede andar en silencio. Hay muchos sitios donde se puede estar en silencio. Sus habitantes, con sus movimientos, con su voz, me sugieren calma. Parecen estar acostumbrados a pasar largos ratos leyendo. De hecho, se ven grandes bibliotecas a través de las ventanas sin visillos de muchas de las casitas a lo largo de los canales; incluso en las vivendas flotantes se ven libros, muchos libros. Me provocan una sensación agradable, de paz, de territorio amigo: sonrisa interior, como la que se me escapa cuando veo un par de fochas con sus crías entre los nenúfares. Entre nenúfares y –vaya, se fastidió el hechizo— botellas de plástico. No sé si también aquí hay botellón, pero los efectos de la noche son parecidos. Levantarse temprano tiene el castigo de ver la cara fea del paraíso: bolsas de plástico y botellas vacías en el agua, en las macetas de flores, en la hierba de los jardines. Debe ser que aquello de que Dios ayuda al que madruga no vale para quien madruga para andar. O tal vez es que en el refrán el masculino no es genérico (no siempre lo es) y, como yo no soy «el que», sino «la que», Dios no me ayuda, me hace ver lo feo, antes de que lo limpien esos empleados que madrugan para recoger basura (¿será esa su ayuda?). Habría también basura en los tiempos de Rembrandt. Probablemente igual de maloliente y antiestética, pero también más perecedera que nuestros omnipresentes plásticos.
Sigo andando y me llevo otro susto, cuando descubro que el edificio más cercano a la entrada del cementerio es precisamente una residencia de mayores… El cementerio en el que está enterrada la madre de Van Gogh. Y, de Van Gogh, vuelvo a Rembrandt, a su abuela: ¿se acordaría Rembrandt, de mayor, de su abuela, del molino de su abuela, de cuando él iba allí cuando era niño? Creo que sí, un molino, una abuela son cosas difíciles de olvidar.
Hacernos mayores nos lleva a olvidar algunas cosas y a recordar otras con particular nitidez, como si la memoria diera a algunos episodios más cuerpo. Muchos de esos recuerdos más sólidos se sitúan en la infancia. La infancia de Elías Querejeta ocurrió en Hernani y él decía, por eso, que su patria era Hernani.
Elía Querejeta murió de madrugada el día de mi cumpleaños. El insomnio provocado (supongo) por el inminente viaje a esta ciudad de Rembrandt, su abuela y la madre de Van Gogh, hizo que yo estuviera oyendo la radio cuando dieron la noticia. Una de las primeras cosas que rememoraron fue lo de su pueblo como única patria. Lo había leído antes. Pero, al oírlo en el contexto de la noticia de su muerte, me emocioné especialmente. Lo agradecí como un primer regalo de cumpleaños: qué maravilla que Elías Querejeta pensara eso, qué bien que lo dijera alguien de Hernani, aquel pueblo en el que vivían los chicos más guapos cuando mi abuela era joven. Al menos así lo recordaba ella poco antes de morir. A mí me suena más a otros chicos, a otra visión más guerrera y excluyente de la patria.
Prefiero que nuestros recuerdos más profundos sean nuestra patria, nuestra única patria. Eso me provoca una sonrisa total, de dentro afuera, de respirar aire más puro: como cuando veo los libros en las casas flotantes, o las fochas con sus crías entre los nenúfares de estas calles en las que ni el casco ni el carril-bici son necesarios, porque hay más bicicletas que coches.

Iruzkinak (RSS)

Tags:

Ibiltari baten egunkaritik: zakurrak, telefonoak, espainolak

Bidali iruzkina 09 April 2013 egilea xavi

(Galde 01, invierno/2013). Lourdes Oñederra. Hirigunetik ia hiru ordubete ibili ondoren, oraindik erdibeterik dauden etxe erraldoien ondoan, gehiago ari dira eraikitzen. Bukatu gabeko eraikin biren aurretik pasa naiz, lanak geldituta daudela dirudi. Ondoan, hirugarren batean dabiltza garabiak, langileak, mailu zaratak. Kaleek poeten izenak dituzte eta itsasoenak, ozeanoen izenak. Zakurrak paseatzera atera diren pare bat lagunez beste ez dabil inor (ni). Etxeotan bizi direnak lanera joango ziren, lana badute, edo lan bila. Beste batzuk etxean egongo dira bazkaria prestatzen edo arropa garbitzen.

Ez dago dendarik. Sasiz eta zaborrez betetako orube abandonatuen ondoko espaloi berrietan plastikozko zorro hutsak higitzen ditu haizeak. Ematen du udaberria ez dela hona inoiz iritsiko. Se vende / se alquila / salgai / alokairuan kartelak daude estreinatu gabeko merkataritza-lokaletako paretetan. Hiriguneko saltoki itxiberrietakoak datozkit gogora inguruotakoak ikustean. Antzekoak dira. Batzuk, berdinak. Agentzia berak jarri ditu antza.

Hauzo berri erraldoi horiek eraikitzea erabaki zutenei eskerrak besteak beste, kale zaharragoetan, ohiko dendak itxi ahala, saltzaile ezagunen irribarrerik gabe ari gara gelditzen. Astegun grisean salbatzen zaituzten euriari buruzko elkarrizketa erraz horiek gabe.

Aurrez aurre datorkidan zakur bat ere triste hautematen dut, fosforito koloreko pilota ahoan aldamenean doan jabeari begira. Deitu egin diot klik ezpainkari batzuekin. Ez dit kasurik egin, jabearen arreta nahi zuen, behar zuen, zakurren menpekotasun baldintzagabe horrekin. Jabeak ez zion jaramonik egiten: sakelako telefonoz ari zen urruti, botatzen zituen orroen arabera behintzat, oso urruti zegoen norbaitekin.

Hauzo zaharrago eta beteago bateko lorategi publiko batean zakur baten irudi urratua ikusi nuen beste egun batean belarretan jarri dituzten karteltxo berde batzuetan. Zakurren pixak belarra erre eta kirastu egiten baititu inguruak. Bakarren batek eskuz idatzi du zakurraren marrazkiaren ondoan “txakurrak kanpora”.

Agure ahuskor bat zetorren poliki-poliki maldan gora niganantz, ogia eskuinekoa eskuan hartuta, txakur baten lokarria ezkerrekoan. Txakurra txikia eta bixia zen, adi-adi zegokion agureari begira. Hizketan ari zirela zirudien urrutitik. Gurutzatu garenean entzun dut bazkaldu eta siesta egin ondoren egin behar zutenaz ari zitzaiola attona txakurrari, nola parkera joango ziren eta… Nahi izan dut orduan ez zezatela “txakurrak kanpora” jartzen zuen karteltxo hura ikusi.

Eta orduan, graffitti puxka horretaz bigarren aldiz pentsatzean, sortu zait kezka eta nahi izan dut, nik animaliak maite baditut ere, gutxienez, “txakur” idatzi duenak benetan zakurrak izatea gogoan. Ala (eta hor nire larria) hain ohiko, hain onartua izan genuen gorrotoaren hizketa (hate speech) oraindik gure artean bizi ote da?

Hurrengo egunean LOMCEren kontrako manifestazio-azkeneko hitzaldi batek eraman ninduen berriro gure hizketa-moldeen inguruko zalantzetara. Emakume-ahots indartsu batean aireratu zen esaldi baten puskak jo ninduen esaten zuelarik LOMCE hezkuntza espainoltzea zekarren lege zentralista zela. Gogo optimistenari aurre egin behar izan nion eta onartu, onenean txakurrak lau hankakoak badira honezkero, oraindik espainol ez dela hitz deskribatzailea, gaitzeslea baizik: irain modura erabil daitekeen zerbait. Bestela, nola ulertu? Ez al dago euskaldun zentralistarik? Eta espainiar ez-zentralistarik. Ba bai, bi galderen erantzuna baiezkoa dela uste dut bene-benetan. Besterik dioenak begira beza inguru hurbilenekoetatik haratago eta entzun dezala ahapeka esaten den ere.

Iruzkinak (RSS)

Protagonistak

Montserrat Comas
Juan Gutiérrez
Cristina Monge
Pedro Arrojo Agudo
Iñaki Gabilondo
Ana Valdivia
Dora María Téllez
Pedro Miguel Etxenike
Marta Cabezas
Tomás Arrieta
Maixabel Lasa
Carlos Berzosa
Esteban Beltrán
Lurdes Imaz
Garbiñe Biurrun
Javier Moreno Luzón
Koldo Martinez
Tomás García Azcárate
Lourdes Oñederra
Mikel Reparaz
Virginijus Sinkevicius
Laia Serra
Gerardo Pisarello
Daniel Raventos
Daniel Innerarity
Yayo Herrero
María Eugenia Rodríguez Palop
Carlos Juárez
Helena Taberna
Pablo J. Martínez Osés
Koldo Unceta
Xabier Aierdi
Aitzpea Goenaga
Javier de Lucas
Ander Bergara
Garbiñe Biurrun
Pedro Santisteve
Marina Garcés
Carod Rovira
María Silvestre
Joao Pedro Stédile
Enrique Villareal "El Drogas"
José Luis Rodríguez García
Adela Asúa
Xabier Rubert de Ventós
Catarina Martins
Iñaki Gabilondo
Alberto Acosta
Victoria Camps
Lluís Torrens
Mario Rodríguez Vargas
Mikel Aizpuru
Marta Macho Stadler
Ramón Sáez Valcárcel
Frédéric Lordon
Xabier Vence
Carmen Gisasola
Paco Etxeberria
Cristina Narbona
Juan Calparsoro
Joaquim Bosch
Idoia Estornés
Iñigo Lamarca
Tarana Karim
Txema Urkijo
Dolores Juliano
Yayo Herrero
José Ignacio Lacasta
Gurutz Jáuregui
Silvia Gil
Ramón Barea
Daniel Cohn-Benditt
Ada Colau
José Manuel Naredo
Anna Freixas
Carlos Beristain
Carlos Berzosa
Manuela Carmena
Gloria Flórez Schneider
Paco Etxeberria
Cristina Narbona
Juan Calparsoro
Idoia Estornés
Iñigo Lamarca
Tarana Karim
Txema Urkijo
Dolores Juliano
Yayo Herrero
José Ignacio Lacasta
Gurutz Jáuregui
Silvia Gil
Ramón Barea
Daniel Cohn-Benditt
Ada Colau
José Manuel Naredo
Anna Freixas
Carlos Beristain
Carlos Berzosa
Manuela Carmena
Gloria Flórez Schneider
"El instante decisivo" Iñaki Andrés
Fotografía de José Horna
"El mal del país" José Blanco
Txema García
Txema García
“JAZZ for TWO”, José Horna
"Homenaje a Federico García Lorca" Marisa Gutierrez Cabriada
Irene Singer, Argentina
Encaramado a la valla de Ceuta
Antonio Sempere
Cientificos-Volcán
La Palma 2021
La larga espera
Shushi (República del Alto Karabakh —Artsakh—, 08/10/2020)
Eugenia Nobati, Argentina
Bonill, Ecuador
Debekatutako armak
Shushi (Karabakh Garaiko errepublika —Artsakh—, 2020/19/08).
"El instante decisivo" Iñaki Andrés
Sueños Rotos
República del Alto Karabakh —Artsakh—, 06/10/2020
"Mujeres del Karakorum", Mikel Alonso
Refugiados sirios: Mujer cocinando
"Mujeres del Karakorum", Mikel Alonso
Fotografía de José Horna
Abrazo. Luna a Abdou
Playa del Tarajal, Ceuta
Sebastião Salgado
Txema García
Txema García
Metro de París
Jose Horna.
“JAZZ for TWO”, José Horna
Canción de París
Jose Horna.
Sebastião Salgado
Porteadoras
Txema García
Alfredo Sabat, Argentina
Sebastião Salgado
“LIKE”. Eduardo Nave
"El origen del mundo" José Blanco
"Homenage a Marcel Proust" Marisa Gutierrez Cabriada
“LIKE”. Eduardo Nave
"Lemoniz", Mikel Alonso
Sebastião Salgado
Zutik dirauena
Shushi (Karabakh Garaiko errepublika —Artsakh—, 2020/10/08)
Inmigrantes rescatados por salvamento marítimo

Egileak