Joachim Trierren azken filma “Munduko pertsonarik txarrena” filmaren oinordeko duina da, eta aurrera egiten du Joachim Trier eta Renate Reinsveren kimika bereziari esker.

Nora eta Agnes ahizpek berriz topo egiten dute beren aita urrunarekin, Gustav karismatikoarekin. Gustav izen handiko zuzendari ohia da, eta antzerkiko aktore Nora alabari rol bat eskaintzen dio bere hurrengo filmean. Norak uko egingo dio eta laster jakingo du bere rola Hollywoodeko izar gazte eta gogotsu bati eman diola. Bat-batean, bi ahizpek aitarekin duten harreman korapilatsua saihestu behar dute, eta euren familia dinamika konplexuaren erdian dagoen izar estatubatuar batekin borrokatu.
Nora Bergen (Renate Reinsve) herentzia pertsonalak – Osloko pertsona baten 30 urte une, sentimendu eta pentsamendu erreflexiboen bilduma eskas batean transmitituak, eta haren aurrekoen bizitzei eta ezaugarriei gainjarriak – amona baten ahots zimelduak “Balio sentimentala” filmera garamatza, Joachim Trierren belaunaldien arteko dramara, artearen bidez familiaren trauma sendatzeari buruzkoa.

Zinemagile norvegiarrak familia unitatearen barrua arakatzen du, bai indibiduala, bai kolektiboa, zintzotasun gupidagabearekin. Gustav Borg (Stellan Skarsgاrd) bere bi alabak txikiak direnean eta premia gorrian daudenean familia uzten duen aita mota da. Urrundutako aitona bezala, bat-batean itzultzen da, ideia distiratsu eta berekoi bat bururatzen zaionean. Bere ibilbide dekadentea bultzatzeko, zuzentzeko itzulerako proiektu bat idatzi du: Gustav eta bere alabak hazi ziren etxean bizi izan zen amaren bizitza tragikoari begirada gupidagabea (inoiz ahaztu ez zituen Nazien erregimeneko esperientzia izugarriak). Familiarekin are lizunago egiteko, Norak — inoiz aukeratu ez duen alaba — bere ama interpretatzea nahi du; eskaera bihurri eta voyerista bere alaba hazten ikusteari uko egin zion batentzat.

Aitaren urratsen zati bat jarraituz, baina bere bidea egiteko ahalegin guztiak eginez, Nora antzerkiko aktore ezaguna da, telebistan arrakasta lortu duena, zinematik erabat urrun. Bere ahizpa, Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas), ez zen inoiz antzezpenean aritu, baina Borgen fanatikoek bere film ikonikoenetako baten azken eszenan protagonista den neskatila bezala ezagutzen dute: gainerako testuingururik gabe, filmaren erdian erakusten zaigun kontzentrazio esparru bateko ihes eszena hunkigarri bat.

Norak ez du pentsatu ere egiten. “Ez”. Urteak ziren aita ikusten ez zuela, eta neskatoen ama hil ondoren berriz agertzea ez zitzaion ondo iruditzen. Gatza botatzen dio zauriari, Gustav oraindik etxearen jabea dela eta filmatzeko erabiltzeko asmoa duela jakiten dutenean.

Atzerritar bat besteren etxe batean sartzen den bezala sartzen gara film honetan: isilik, errespetuz, berak — etxeak — guri kontatzea erabakitzen duenaren gidari izaten utziz. Dena gertatzen da etxebizitza honek, denboraren lekuko, bere historia ezagutaraztea aukeratuko balu bezala: familia batena, bere maitasunena, bere hausturena.
Etxe honen arima – bere zauriak bezala – berarekin jaio zen, duela ia mende bat Norvegian. Eraikuntza bukatu orduko, pitzadura batek zeharkatu zuen sototik azken solairuraino. Pitzadura horrek Edgar Allan Poeren ipuinak gogorazten ditu indarrez, arkitekturak berak etorkizuneko drama sumatuko balu bezala.

Baina Norarentzat eta bere arreba Agnesentzat, aitak filmatzea ez da kontu profesional soila: haurtzaroko zauriak berpiztea da. Gogoan dute filmaketa set-etara arrastatzen zituela; alaba gisa baino, pertsonaia gisa tratatzen zituela. Gaur egun, biek bizitza propioa daramate: bata ama eta emaztea da; bestea antzerkiko eta telebistako aktore ezaguna.

Filmak Gustav, Nora eta Agnesen patuak jarraitzen ditu. Bere obraren atzera begirako baten erdian, Gustavek Rachel Kemp izar estatubatuarrarekin topo egiten du berriro, eta alabak ukatu dion papera eskaintzen dio.

Borroka, barre, amets eta aspaldiko erresuminen artean ehuntzen da triptiko ezagun hau, non maitasuna ez baita errealagoa orbainez betea dagoelako. Gidoiak — sotila bezain zehatza — erakusten du Gustav bere alaben bizitzaren inguruan ibili dela, bere maitasuna bere artearen bidez bakarrik adierazterik balego bezala. Eta, hala ere, maite ditu. Gaur atzo bezala.

“Balio sentimentala” lanaren benetako tentsio dramatikoa artearen eta bizitzaren arteko lerro mehe horretan datza. Nola bereizten ditugu sorkuntza eta benetako esperientzia? Zer babestu nahi dugu: obra edo familia? Amaiera baketsua du eta, bertan, Gustaven benetako talentua eta alabenganako maitasun nahasi, akastun eta zaharra aitortzen dira; eta, agian, Trier bera ere bere arbasoen fikziozko kultu pixka batetik salbuetsita egongo da, bere goi posizioari dagokiona. Komedia lotsagabea da, sentimentala (ez erabat nahita), baina baita baliotsua ere. Dena nahasita dagoela dirudien arren, istorioa naturaltasunez doa. Eszenaratzeak, soila eta emozionalki adimentsua, harrapatu egiten gaitu.

Oro har bikainak diren antzezpenek (batez ere Reinsve eta Fanning-enak) film hau gozamen gazi-gozoa bihurtzen dute. Trier eta Reinsverentzat ere topaketa handia da; izan ere, Cannesen, 2021ean, “Munduko pertsonarik txarrena” lanarekin ikusleak liluratu zituzten.